در این زمان نوشیدن مقادیر زیادی از مایعات حائز اهمیت است. به صورت متناوب بنشینید و راه بروید یا یک دوش گرم بگیرید تا دردهای شما را آرام کند و اگر می‌توانید کمی استراحت کنید تا برای زایمان آماده شوید.

در مواردی ممکن است درد زایمان به صورت کاذب رُخ دهد. در این مواقع دهانه رحم شما بزرگ و متسع نمی شود (پزشک یا ماما می‌تواند با معاینه این مطلب را تشخیص دهد)، انقباض ها نامنظم بوده و شدت آنها زیاد نمی شود و دردهایی که در شکم یا پشت خود احساس می‌کنید با یک دوش گرم یا ماساژ به سادگی برطرف شوند.

احتمالا شما و ماما یا پزشکتان درباره اینکه وقتی زمان زایمان فرا می رسد، چه باید بکنید، صحبت کرده‌اید. اما اگر فکر می‌کنید زمان آن فرا رسیده است خجالت نکشید و زنگ بزنید. پزشک ها و ماماها به این قضیه عادت دارند! خانم هایی که شک دارند زمان زایمانشان فرارسیده است یا کسانی که به راهنمایی‌شان نیاز دارند دائماً به آنها زنگ می‌زنند؛ در واقع این قضیه بخشی از شغل آنهاست. واقعیت این است که پزشک یا ماما می‌تواند از روی لحن صدای شما و حرفهایی که می‌زنید چیزهای زیادی را بفهمد و به شما بگوید چه باید بکنید؛ پس مکالمه تلفنی واقعا می‌تواند به شما کمک کند. پزشک شما می‌خواهد بداند که انقباضات با چه فاصله زمانی از هم رُخ می‌دهند، آیا می‌توانید در زمانی که یکی از این انقباضات را تحمل می‌کنید حرف بزنید یا نه و یا دیگر نشانه‌های احتمالی را نیز بفهمد.

اگر کیسه آب شما پاره شد یا اگر شک دارید که مایع آمنیوتیک از شما خارج می‌شود با پزشک یا مامای خود صحبت کنید. او همچنین از شما خواهد پرسید که این اتفاق چه زمانی افتاده است و مایع یا ترشحاتی که دیده‌اید چه رنگی بوده است. همچنین اگر یکی از موارد زیر اتفاق افتاده است حتما به او بگویید:

اگر تحرک کودک کمتر شده است؛

اگر خونریزی واژن دارید (مگر اینکه صرفاً کمی مخاط خونی دیده باشید)؛

و اگر تب، سردردهای شدید، تغییر بینایی یا درد شکمی دارید.

اگر مورد دیگری هم هست که شما را نگران می‌کند می توانید با ماما یا پزشک خود در میان بگذارید.

زایمان در زنان مختلف متفاوت است و تعیین زمان دقیق آن واقعا ممکن نیست. زایمان را بیشتر باید یک فرآیند دانست نه یک اتفاق سریع؛ فرآیندی که در آن تغییرات متعدد فیزیولوژیکی در بدن شما دست به دست هم می‌دهند تا کودک را به دنیا بیاورند. بدن شما از یک ماه پیش از زایمان برای این فرآیند آماده می‌شود.

اگر واقعا زمان زایمان شما فرارسیده باشد یک یا چند مورد از پنج مورد زیر اتفاق خواهد افتاد:

دهانه رحم شما هرچه بیشتر نازک و نرم می‌شود (که به آن افاسمان یا Effacement می‌گویند) همچنین تا ده سانتی‌متر بزرگ و متسع می‌شود (که به آن دیلاتاسیون یا Dilatation می گویند).
انقباضاتی به صورت منظم رُخ می‌دهند که فاصله زمانی بین آنها به تدریج کمتر می‌شود، مدت زمان هر کدام افزایش پیدا می‌کند و شدت آنها نیز به تدریج زیادتر می‌شود.
شما ممکن است کمردرد مداوم داشته باشد که غالبا همراه با احساس گرفتگی عضلانی است؛ مشابه آنچه قبل از قاعدگی احساس می‌شود.
ممکن است “نمایش خونی” یا Bloody Show داشته باشید: یک ماده موکوسی یا لزج مایل به قهوه‌ای یا خونابه ای از شما خارج می‌شود. اگر این پلاگ موکوسی یا مخاطی که دهانه رحم را می‌بندد از رحم شما خارج شود زایمان ممکن است بسیار نزدیک باشد، یا ممکن است هنوز چند روز با زایمان فاصله داشته باشید. به هر حال این اتفاق می‌تواند نشانه‌ای بر این مطلب باشد که بدن شما در حال طی کردن روند طبیعی خود برای زایمان است.
کیسه آب شما پاره می‌شود؛ البته این اتفاق در صورتی نشان دهنده نزدیک بودن زایمان است که همراه با بروز انقباضات باشد.

دیگر نشانه‌های زایمان شامل موارد زیر می‌شوند:

کاهش درد (هنگامی که سر کودک به طرف جایی در لگن که برای زایمان مناسب است حرکت می‌کند)
افزایش ترشحات واژن

جفت ممکن است درست در جایی قرار گرفته باشد که پزشک نیاز به برش شکم تان دارد و این موضوع باعث می شود که پزشک ناچار شود برش بلندتری بیش از حد معمول بزند که در کاهش خطر خونریزی موثر است. اگر جفت پایین باشد سونوگرافی به پزشک کمک می کند تا موقعیت مناسبی را برای برش دادن شکم پیدا کند.

اگر شما پیش از این سزارین داشته اید ممکن است جفت در محل زخم های قدیمی رشد کرده باشد. این موضوع گاهی سبب می شود که جفت در داخل این زخم ها رشد کند که به آن جفت چسبیده می گویند. سونوگرافی و ام آر آی (MRI) می توانند به تشخیص به موقع کمک کنند تا یک زایمان بدون خطر داشته باشید.

اگر در سونوگرافی مشخص شود جفت کوچک است و ارتفاع کمی دارد، پزشک یک سونوگرافی دیگر در هفته 32 یا 36 بارداری تجویز می کند. در این سونوگرافی وضعیت دقیق جفت مجدد ارزیابی می شود. جفت معمولا به سمت بالا حرکت می کند و با رشد جنین و رحم، جفت نیز رشد می کند. اگر جفت در اواخر بارداری با ارتفاع کم در مقابل دهانه رحم قرار گیرد به آن جفت سرراهی می گویند.

داشتن جفت قدامی ممکن است سبب شود جنین بیشتر حالت چنبره زدن پیدا کند و نتواند راحت حرکت کند و همچنین شما در سه ماهه دوم بارداری متوجه حرکات کمتر جنین نسبت به موقعیت های عادی قرارگیری جفت در رحم می شوید.

در سونوگرافی هفته 20 بارداری موقعیت جفت مشخص می گردد. جفت ممکن است یکی از چهار موقعیت کلی زیر را داشته باشد:

قدامی (مقابل دیواره رحم)

خلفی (پشت دیواره رحم)

فوندال (بالای دیواره رحم)

راست یا چپ جانبی (در سمت راست یا چپ رحم)

هر کدام از وضعیت های بیان شده برای جفت طبیعی می باشند. در حالت جفت قدامی، جفت به عنوان یک مانع میان رحم و کودک شما عمل می کند. زنان مبتلا به جفت قدامی حرکات جنین را به نسبت سایرین کمتر احساس می کنند. قدامی بودن جفت ممکن است شنیدن ضربان قلب جنین را برای پزشک دشوار سازد. با پیشرفت بارداری ممکن است جفت به حالت خلفی در آید ولی امکان دارد این اتفاق نیز نیافتد.